Sustum...
Kalem yazmaz dil konuşmaz ki anlatsam seni.
Şimdi lal olmuş dilim,
Sözcükler aşka direnmekte,
Avaz avaz çığlıklarını gizlemekte.
Bir şey her şey midir, her şey bir şey mi?
Soru işareti...
Yok yere mi bunca gönül çilesi.
Kum taneleri gibi,
Avuçlarımdan kayıp giden sen,
Sana dur gitme diyemeyen ise ben,
İşte burada ikilem.
Suçlu kim?
Soru işareti...
Evet...
Gitmeliydin bence de aslında.
Aşkın efeliğini takıp omzuna.
Gitmeliydin...
Bilirdim ki her başlangıç bir sona gebe,
Her son ise bir başlangıca.
Sırf bunun için gitmeliydin belki de,
Sonsuzluğa bakıp taa içinden,
Bak işte her şey sonsuz değil,
Diyebilmeliydin.
Ve gittin...
Gururluydun,
Hayatın sana öğrettiği gibi yaptın.
Dönüp bir kere ardına dahi bakmadın.
Bence de...
Çok iyi yaptın.
Çünkü;
Eğer bir kere yürek yola düşmüşse,
Artık yolcu durmamalı,
Gitmek ile kalmak arasında olmamalı.
Yürümeli...
Ve de gitmeli.
Tıpkı hayat gibi akıp geçmeli.
Ve aşk gidişinin ardından sustu...
09.01.2010 Kahramanmaraş
Şadiye AydoğanKayıt Tarihi : 9.1.2010 13:34:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Daha önce de defalarca şiirler yazdım, bir kısmı yüreğimin fırtınalarında paramparça oldu, bazısı ise hiç duyulmamak üzere mühürlü kapılar arkasına hapsoldu. Bunca zaman sonra geriye dönüp baktığımda gördüm ki geriye kalan tek güzel şey şiir olmuş, şiir her durumda şairin en büyük aşkı olmuş. O zaman bu aşk susmamalıydı, dil sussada yürek konuşmalıydı, çünkü şiir yaşamalıydı...
