Soru-cevap Şiiri - Çizgili Mavi

Bugün Cuma, ne de çok isterdim ‘erken gelebilmek için elinden geleni yapabilir misin?’ diye sorabilmeyi… Ve ne çok isterdim gözüm sürekli saatte, geçmeyen saate söve saya senin biraz olsun erken gelebilmeni. Gelebilmeni!
Zaman, ne çok şeyi alıp götürdü… Zaman, ne çok kelimeyi gömdü sükût denen kabristana. Zaman, ne çok kırıp döktü-yerle yeksan etti; zamansızca! Neden böyle olduk ki? Neden, ‘bir merhabam var’ demişken ‘sus!’ diye tembihlendim ünlem işaretleriyle.
Al işte! tıpkı zaman gibi, tıpkı şuradan geçen herhangi bir kişi-bir yaprak-bir araba veya boşlukta süzülen rüzgâr gibi geçip gidiyorsun önümden! Sadece seyredebiliyorum; uzaktan! Göz kaçırıyoruz, yüz çeviriyoruz, susuyoruz..! Ne çok isterdim şimdi; tam olarak şu anda gelip şurada bir sigara içebilmeni. İçmesen de n’olmuş, bir sigara içimlik yüzünü görebilmeyi ne de çok isterdim!
Elimde kalan son yerdi burası, bir tek burası kalmıştı elimde. O da yok artık! Tıpkı sesim gibi yazdıklarım da erişmiyor katına. Ben yetle yeksan sen gökdelende! Zaman da acımasız günler de. En acısı da şu; ben hala senin elini tutup uykuya dalmak ve bir daha uyanmamak istiyorum!

…

En acısı da şu ki, sen hala, hala ve hala hak etmedigim, üstelik tezat bu ya, hak etmediğimi senin de kendi adından bile, kimliğinden bile, kendine ait ne varsa, kendinden bile çok daha iyi bildiğin halde, hala ve hala bana aynı şiddet, öfke, küfür, sıfat, lakap, tehditle davranıyor olman. Bir merhabam olurdu, elbette vardı. Elbet sana vardı. Neden öldürdün ki, neden kirlettin neden yerle bir ettin ki sana ait değerlerimi, kıymetlerimi, neden aldın ki elimden, elimizden? Ben sana bir şey yapmadım, yalan söylemedim, ağzımı açmadım, karşına çıkmadım, sustum, yuttum, durdum. Sen neden ve nasıl bana bunca yalanı gözünü kırpmadan söyleyebildin ki? Neden le başlayan sayfalarca kelimem var sana. Hepsi içimde, hepsi kucağımda öylece bakışıyoruz. Senden geriye sadece neden sorusu kaldı bana, cevapsız.
Bugün cuma. Yağmur yağdı, hava serin ama uçak kulesinin ışığı söndü..