Sormadım Haykırmadım

Gördüm yürüyor yolda,yolun nasıl olduğunu bilmiyor.
Duyuyor arabaların gürültüsünü,arabayı bilmiyor.
Hissediyor çevresindeki insanları,insanın şeklini bilmiyor.
Ağladım,içime akıttım göz yaşlarımı,ama O biliyor.

Demedim hiçbir şey,demeye gerek yoktu zaten.
Üç,dört yaşındaki minik yavrunun,haberdardı görmediğinden.
Haberdardı bir ömür bilmeden yaşayacağını şekillerden.
Haberdardı benim,göz yaşlarımla yıkanan kalbimden.

Biliyordu soracağım soruları ama,”sorma”dedi.
Biliyormuş o yavrunun anasını duyup,yüzünü bilmediğini
Biliyormuş taşı,toprağı,ağacı hissedip görmediğini.
Biliyormuş o yavrunun da neden? Niçin? Nasıl? Diyeceğini.

Bende bildim adaletini,zaten bilmesem haykıracaktım.
Gören insanla,görmeyenin farkını bağıracaktım.
Kim bilir? Belki de Yaradan’dan hesap soracaktım.
Cennet bahçesinde,gözleri açık görünce o yavruyu.
Sormadım,haykırmadım.Sadece göz yaşlarımı kalbime akıttım.

1.4.1999/istanbul