Sorma Ne Haldeyim Şiiri - Gecenin Kalemi

Sorma ne haldeyim,
Yaşıyor muyum, bilmiyorum.
Gökten kopan bir yıldız misali,
Umarsızca ilerliyorum
Karanlığın en tenha yerinde.

Her gece karanlığı yudumluyor,
Zehir zemberek düşlerim.
Masmavi hayaller sızıyor gözlerimden.
Ağlıyorum.

İnceden bir rüzgâr değiyor tenime,
İyi değilim… Ne olur, sorma halimi.

Ne halden anlar
Ne derdimi dinler
Ne de derman olur zaman denen kavram.

Ne olur sorma...
Kahkahalarımda boğuluyorum.
Gülen sadece sesim;
Gözlerim, derinliklerinde matemi saklıyor.
Kalbim, gamlı bir ezgi gibi.
Dinleyen herkes dertlenir,
Kırılır, incinir.

Ah, bir rüzgâr esse,
Bir fırtınayla yıkılsa hayal dünyam.
Şimşekler çaksa hiç durmadan,
Çözülse şu kahır gecelerim.
Sabaha varsam
Çocuksu gözlerimle yeniden.

Bilmiyorum...
Belki yine o mavi düşlerde bulurum kendimi.
Belki o zaman sorabilirsin halimi.
Ama şimdi değil...

Şimdi mahşer yeri gibi yüreğim,
Ateş topu hislerim.
Yakacağım gökyüzündeki tüm bulutları.
Dökülsün maviler yerlere,
Savrulsun bir toz gibi.

Saçlarıma sinmiş yalnızlık öyküsü belki bu hayat.
İçimde her gece göç eden binlerce umut.
Daralıyorum...
Yorgun bir kentin sokakları gibiyim.
Gitmek istiyorum bu yerlerden,
Aranmadan, sorulmadan, habersizce.

O yüzden... sorma halimi.
İyi değilim.

Uzayıp giden yolun ucu görünmüyor.
Kanadı kırılmış bir kuş misali,
Sevdayı kalbimde,
Hasreti içimde nefes nefes bildim.

Ben seni dilimden
Bir gün bile düşürmedim.
Yanağımdan tane tane süzülen
Yağmurun ta kendisiyim ben.

Bildiğin gibi değil…
Sırılsıklam yüreğim.
Ben, ben değilim artık.
Ne bileyim işte…
Kısacası:
İYİ DEĞİLİM.