Sorma Şiiri - Pakize Yayla

Ne duygular var yüreğimde;
Bir dokunsalar taşacak...
Anlatmak istesem de,
Belki kelimeler yetersiz kalacak...
Kırık bir vazo gibi, birleştirmek imkansız,
Ne kadar düzeltsem de eskisi gibi olmayacak...

Bir zamanlar 'Sen' vardın yanımda,
Bana teselli veren.
Sarılıp boynuna ağlardım omuzlarında,
Haykırmak gelirdi hep içimden.
'Sen' benim dayanağımdın yıkıldığımda,
'Ağla' derdin, 'ağla da rahatla'...
Bir yandan da silerdin yaşları gözlerimden...

Acizliğin ifadesi değildir ağlamak,
Basitlik ya da zayıflık da...
Öyle bir histir ki bir anda taşan;
Nice şeyler saklı dökülen her damlada.
Gözyaşı lisan olur, dil olur,
Kelimelerin anlatamadığı o içli duygulara...

Bir damla hasret, bir damla keder,
Ve bir damla sevgidir süzülürcesine,
İçine attığın o derin hisler...
Yüreğinde yığın yaptığın kırgınlık ve üzüntüler,
Dökülür gözlerinden birer birer isyan edercesine...
Sorma nasıl diye!

Ah! yanımda olsan da görsen halimi bir kere;
Yüreğimin buruk, gözlerimin dolduğunu.
Sakın deme bana 'Sen böyle değildin' diye,
Çok değiştim artık;
Bulamazsın o güleryüzlü dostunu,
Sorma 'Neden' diye...

Şimdi yüzümde kederin izi var,
gözlerimde hüzün...
Öylesine tutsak etti ki beni duygular,
Kalmadı geceden farkı gündüzün.
Her saat, her dakika tüm benliğimle yorgunum!
Artık ben; o eski ben değilim;
Ne o şen halim kaldı, ne de mutluluk dolu yüzüm,
Şimdi yaşayan ölü gibi alemde dolaşıyorum...
Sorma bana 'ona ne oldu' diye...
Çünkü ben de bilmiyorum...