Sorma Şiiri - Celalettin Çelik

Çok erken yitirdim, kaybettim ümitlerimi
Bu ne ilk kaybımdı; ne de son oldu
Neden diye bir cümle söyleme sakın,
Bana bilmediğim soruların cevabını sorma.

Eğer düşünceli halimse seni ilgilendiren;
Boş ver geçmişimi, seyret hüznümü.
Eğer bensem önemi olan tek şey;
O zaman hüznüme mani olma.

Bu halin nedeni düşündürüyorsa,
Sessiz çığlıklarım duyuluyorsa;
Bu çaresiz bekleyiş seni üzüyorsa
Boş ver bana sebebini sorma.

Belki haklısın bir şeyler anlatmalıyım.
Bu halin sebebini açıklamalıyım;
Öyleyse dinle bu hazin öyküyü;
Kendini bu öyküde arayıp durma.

Bir zamanlar bu bedende bir adam vardı.
Kendini kendine tanımlayamayan.
Bir çok soruyla karşı karşıyayken;
Hüznümün nedenine neden bulamayan.

Belki bir takım hatalar yaptı,
Masum hatalardan yoktu ki farkı.
Fakat bedeli çok ağır oldu.
Tanımsız adam tarumar oldu.

Yaşamı yaşayıp anlayamayan,
Sebep nedir bir türlü kavrayamayan;
Bir müddet hatayı kendinde arayan.
Sonrada çareyi şişede sanan;

Dibi görünmedi tabi şişenin
Kaybına üzüldü aşkın, neşenin,
Bir sonu varsa eğer kederin;
Bu ondan çok uzaklarda kaldı.

Bir şans daha vermemişti kendine
Toplama ümitlerle tekrarlar etti.
Ne ince elemesi, ne sık dokuması
Denemeler yaşamını tarumar etti.

Bu dizeyi uzatmanın yoktur faydası.
Biz insanız, olmasak ta bir nesnenin sahibi
Olmayı da düşünmedik hiç bir zaman.
Nesnelerin ne oyuncağı; ne senin gibi yosması

Celalettin ÇELİK