Sorma Şiiri - Ali Başol 2

Ömrün günü döndü gönül çölünde gün akşam
sevdadan sürgün yedim umutlar talan
Şimdi oturdum yaban elde
Kendi yaralarımda kendim kanıyorum
Avuç avuç tuz basıyorum habire
Aşk yarası bu kabuk tutmazki
Okyanusuda bassan dinmez kanı
Neyleyim gülendam
Gülen sen ağlayan ben
Bide sevmişimki
sorma!

Sevda gemisi karaya oturdu
Ömrün sevgi kuyuları kurudu
Bir yanardağ misali için için
Yanıp yanıp kavruluyorum
Sanki bir kum tanesiyim
İçimin çöllerinde savruluyorum
yalnızlığın ayazı zemheri gibi
Hasretler yollar boyu
ah be gülendam
Bide üşümüşümki
Sorma!

Sorma niyedir içimdeki heyelanlar
Hangi yakasına baksam gönlümün
Yıkım üstüne yıkım
İçimin hangi kapısını çalsam
Birer birer yüzüme kapanıyor
Aaaah nartanesi gülüşlüm
Gül kurusu dudaklım
Gözlerin saban pulluk
Habire sürüyor yüreğimi
sol yanıma kurşun yedim
ah be gülendam
bi yaralanmışımki
Sorma! !

Gönül çölümde bir yol bulamıyorum
İçimin kuşları birer birer uçtu
Bütün şarkıları sustu içimin
Hasret ormanım tutuştu
Cayır cayır yanıyorum
Bütün heyecanlarım kurudu
Tükettin olanca arzularımı
Ne hayal ne rüya ne düş
Ah cennet yüzlüm
Papatya gülüşlüm
Bide sevmişimki
Sorma! ! !

Sanki bütün saatler birden durdu
Biyanım deniz biyanım uçurum
içimde parçalanmadık biyer kalmadı
Neyin varsa bende hepsi hançer
oyuyor yüreğimi burgu burgu
Birtek resmin gülüyor
Bizaman içim papatya tarlasıydı
şimdi gelincikler doldu
ayrılık acı kelime
ah gülendam
gülen sen
ağlayan ben
Bide hasretimki
Sorma!

Amma sen beni boşver gülendam
Bu gönül nice sevdalara mezar
Bilsen ne hançerler yedi felekten
Kaç kadın gülüşüyle öldürdü
herdefasında yeniden filizlendim
sevdaların enkazından
Ben sevmeyi sevmişim
gücünü tokadından alan
bu deli yürek
Gün olur yine ayaklanır
Gam çekme sen
var git yoluna
yad gönüllerde ışı
Ben kendi yaramı
kendim dağlarım
Ben şu hayata
Bi bilenmişimki
sorma gülüm
hiç sorma! !

Ali Başol