Sorgular Şiiri - Fikret Çarkçı

Denizler durulmadı hâlen Lara’da.
Vurur dalgalar kayalara hışımla.
Üç-beş tabure ve bir kağnı donu.
Tek yaprağın gölgesi bile yetti bize.
Kaleiçi hergün, hatta kaç gece.
Düet ve pastel bir yeşil ev ve...
Ve balon bardakta şarap
Aşkla sunulmuştu dudaklarımıza.
Hatırlarmısın o şarkıyı bilmem?
Acaba hâlâ hatıranda mı?
Ve bir bardak portakal suyu.
Ekmek arası yenen Adana.
Elimde çantam her gün – gün boyu.
Benim sevdam ciğerimin paresi.
Yandı kül oldu külüm göğe savruldu.
Medet beklerken Altı Eylül’den.
Nasılda uçup gitti kuşlar, umutlar.
Kanat çırpıp ayrı – ayrı düştü.
Gençliğim senle geçti sevdaya dair.
Umut ve mutluluk yok artık.
Fani sevgilerle koptu benim bağım.
Vuslat hülyalarımı bile süslemiyor.
Kum tanesi kadar umut yok ki.
Ve sevdam sevgilim ömrümün gülü.
Bunları şiir diye yazmadım ki sana.
Gülesin, eğlensin, hatıraların canlansın.
Ne bileyim aklına her ne geliyorsa.
İçimde bir volkan ve kızgın lavlar.
Eritiyor bedenimi acı derin yaralar.
Ve ben yok oluyorum...
Yaşarken hemde
Ve ben sana diyemiyorum artık.
Diyemeyeceğim herhalde sonsuzadekte.

16 Haziran 1997