Sorgulama Şiiri - Abdurrahman Kaan Köker

Nefret ediyorum
demek geliyor
içimden
sana
ama olmuyor.
Çünkü;
nefes almak
su içmek
yemek, yemek
uyumak
ve belki de
ölmek gibi
istekle
hissediyorum seni.
Ve yine
benliğim
o çıldırtan
çelişkide...
Beynim ve mantığım
hayır derken
duygularım...
Ki aslında
hüküm merkezim
kalbim;
sensiz olmaz diyor.
Tabi ki ben nefret ediyorum
bu durumdan
ve çıldırıyorum.
Sonra
sevmek ya da sevmemek
ikileminin içinde
dayanma limitlerinin
sonuna gelmiş
beynime
bir kez daha ve ısrarla
soruyorum:
Neden bu çelişki?
Neden yalnızca sevmeyi
seçmiyorsun?
Sonra beynimle
birlikte
ben de gülüyorum,
bu soruya
ve tabi ki cevabıma da
ağlıyorum.
O kadar çabuk
açıyorum ki
diyorum,
kalbimin kapılarını
ve o kadar çabuk
alıyorum ki
sevgi dünyamın içine
insanları
ya da insan kılığına
bürünmüşleri...
Sonunda bitmeyen
ikilemin
bataklığında
çırpınıyor
ve çırpındıkça da batıyorum.
Ama
ama bu sefer
bu bataklığa galiba,
yalnızca
bir ayağımı kaptırdım
ve dışarıda olan
vücudum
onu kurtardı.
Ve ben yine, bir kez daha
sordum
yorgun beynime,
vücudumun bütün uzuvlarından
aldığım cevabı onaylaması için;
sevgi mi nefret mi?

Beni bataklıktan
kurtaran.
Beynim gülümsedi
kalbim ağladı
müphem bir sevinçle.

Sonra dil fonksiyonlarım
alınan emirle
harekete geçti
ve
ağzımdan,
seviyorum,
seni seviyorum,
seni çok seviyorum.
..................................