Sorgudur Hayatım Şiiri - Marvan Oğuz

SORGUDUR HAYATIM

İlk düşünemediklerim yıllar sonra düşüncelerimi sorgulayan asıl düşündüklerim oldu şimdi…
Hayatım ilk sevincimle başladı
İlk heyecanım,
İlk uykusuzluğum ve ilk sabırsızlığımdı…

Ama birileri beni bu yaşıma kadar getireceği de
Belliydi böyle olacağı…
Yazgıdır, başlamıştı ilk adımları:
Okulda arkadaşlar “ Hey bize şarkı söylesene'diye
Alaycasına takıldıklarında
Paniklenmiştim önce...

Sonra,
‘’Ayağımda kundura’’yı ardından ‘’Devlerin aşkı büyük olur’’ şarkılarını söyledim artık aşklarda deniz kaptanına benzeyen bir dev oluverdim.

Kimi zaman olmadık kavgalarda yargılandım kimi zaman kavgaları içerleyip gururumdan acılarımı yüreğime bastım ama;
Hayatım buradan kaçamak yapmadım...

Alışık olduğum gürültünün, yatağımda üstüme serdiğim yalnızlığın ve adını bilemediğim bir başka garipliğin artık arkadaşıydım…

O zaman bizim mahallede namı salınmış yiğitler vardı ve ben hep o mahallede zavallıyken bir yiğit olmayı düşledim…

Yıllardır odamın camına yazdığım “ Çocukluğumdan sonra gençliğim var ' hayallerine göğsümü kabartmaya başlamışım kendi kendime…

Artık imkânsızlara özlemlerime kavuşmağa yüzümü çevirmişim.
Hayatımın önlenemez sorgusuna girmişim, yola koyulmuşum...

Yüreğimin derinliklerinde BEN- ONLAR çekişmesi başladı;
Biri gömleğimden diğeri saçlarımdan çekti bir başkası yerlerde süründürdü, yoluma kocaman hayatı atıverdi…

İlk soyunduğum an yüzümü aynalar görmesin istedim.
Utandıklarımı gözyaşlarımla örtüm sonra benim annem adıma ağıt yakmış dinlemişim..

Nasıl oldu anlamadan beynime çözümsüz bir denklem kurdum. Mahalleden giriş çıkışları komşuların gözünden almaya başladım. Sözde benim halimi görmesinler diye çare bulmuşum…

Mahallenin yiğitlerinden olmuşum. Her yanımda KAHPE KADIN Pankartlarıyla adıma nam salmışım haberim yok.
'Hayatımın bir başka sorgusunu da alnıma kırmızı leke olarak sürmüşüm......
Birileri beni buralara kadar getirdi. Hayatın soğukluğunu, büyümenin dayanılmaz ağırlığını ve sahipsiz kalmanın çaresizliğini öğretti.

Bu benim annem olmamalıydı…

Şimdi ki halimde, kim bilir kaç kez çocukluğumu geri gelsin dilemişim.
Kim bilir kaç kez ayağımda kundura kaç kez devlerin aşklarında küçük kalmayı yeğlemişim…

Ve
boynumu bükük kılmışım hayatımın sorgularında..
Güvenin satın alındığı sokaklarda, bedenlerin sarhoş olduğu masalarda ve yatakların şarap içtiği otellerde adı şanı ünlü olmuşum…

Bir saatlik şu kadara bir gecelik şu kadara anlaşılan sermaye kalmışım...
Yaşıyorum yaşamak buysa; Birileri artık ölümü anlatsın istemişim...

Hep bir yerde umut var dendi inandım.
Umutsuzluğumla tırnakladığım geleceğimi. Artık herkesin bedeninde kokusu dolaşan umut tacirlerin fiyatı olan sermayesi kalmışım…

Şimdi,
Hayatımın yarı yolundayım.
Geçmişimi önüme almayı düşündüm...
Ben herkese kendimi anlattım
Herkes bana zevki sefasını anlattı...

Boynuma taktığım incilerimi, kollarıma dizdiğim altınlarımı ve bankada yazdığım hesaplarımı teklif ettim.
Kimse kişiliğimi bana bağışlamayınca herkesin ayaklarına yığılıp gitmişim…

Hayatın akışını izlerken ben akışının gerisinde
kalmak istemedim..
Mesleğimin sahtekârı olmayım diye...
Verdikçe huyumdan, özümden ve varlığımdan daha da ödüllü olmuşum...

Ne var ki her şey bir anlık ve sadece para...
Ben para, hayatım para, bedenim para ama tertemiz aşkıma para karıştırmamışım...

Bazen bedeli ödenmedi mutluluklarımın bazen sorgulanmadı sabahlanan gecelerim…
Asıl kimliğimden önce hiç kişiliğim sorulmadı.
Benim üzüntüm buydu…

Geceleri gözlerime yazan yalnızlığı ve karanlığın bastığı yerde hep annemi yaşadım. Sıla mı kalmış, hasret mi kalmış yoksa namus davası mı yazılmış. Anlamadan kendi kendime töre cezası vermişim…

Çıldırmışım, ağlamışım yırtınmışım olmadı...
Dost aramışım arkadaş bakmışım sevgili dilemişim olmadı…
Bileğimi kesmişim zehir içmişim kendimi asmışım olmadı…
Loş sokaklara ayyaşlara köpeklere bedenimi sunmuşum...

Şimdi;
Son düşündüklerim yıllar sonra düşüncelerimi sorgulayan asıl düşündüklerim oldu...
Hayatım son üzüntümle sona yaklaştı.
Son heyecanım,
Son uykusuzluğum son sabırsızlığımdır…

Birileri beni bu halime kadar getirdi. Böyle olacağı belliydi.
Kaderdir, sonlandı son adımları;
Mahallede insanlar ‘’ Bana da versene ‘’diye ezercesine peşime düştüklerinde; Korkmadım paniklenmedim. Çünkü alışmışım…

Asıl şimdi annem adıma ağıt yaksın..!

MARVAN OĞUZ