Sorgu meleklerin Şiiri - Kadir Yılmaz

Titreyen sesimle kendi kendime konuşurken yazıyorum bunları sana.
Bu söndürmeden içtiğim üçüncü sigaram.
On iki metre kare odamın yine en soguk duvarına yasladım sırtımı.
Yokluğuna isyan eden ruhumu terbiye etmeye çalışırken,
Okumadığım dua kalmadı,çok üşüyorum.
Titriyorum,el yazım çirkinleşti.
Korkutuyor beni; cehennem kırmızısına çalan odamın rengi.
Sorgu meleklerin baş ucum'da hesabını soruyor bana.
-Kim di o?
En sevdiğim di o benim...
-Nerede şimdi?
Dilim varmıyor söylemeye...
-konuşsana be adam nerede o.?
Sevdiğim dediğim kadın başka gönülde...
-niye ama niye?
Sevgim yetmedi ona
-Niye vazgeçtin! ?
-Niye vazgeçtin diyorum sana!
Cevabını benden daha iyi bildikleri halde soruyorlar'dı...
Nekir fısıldıyor'du Münker-e
-Gidelim Son celladıymış O onun
-Canını daha önce almışlar hesabını bile sormuşlar...
Gidelim...