Sorgu Şiiri - Atakan Aydoğmuş

Beni, seni, onu yaşamaya bağlayan şeylerdir belki: düşler, hayaller, safhalar.
İnanmaya gönül vermiş insanlığın, kendisini yaratma isteğinin bel kemiği.
Geliştiğini sanıyorsun belki her gecen, her günün, her yılın.
Kahrolmakla geçerken bir yığın kahrolası hayatın.
Eski benliğine bakıp aldanma, tek değişen şeyin verdiğin tavizlerken.
Yenice varolmuş kederlerinden saklanmakla uğraşırken bir naçiz bedenin.
Daniskasına vuruyor bu gösteri, bu şehvet, içindeki acizliğin.
Kifayetten yarıda kalmış düşüncelerin arada sıkıştırıyor, değil mi seni?
Kifayeti mümkün kılan esas ben mi, sistem mi, kendin mi?
Saçmalamaya başlıyorum sanırım, zihnimde yaşamıma karşı oluşan noksanlığımla.
Nedir bunu yaratan? acımı esaret bırakacak isteklerimin ardına kilit vuran?
Fuzuli manalarımda kaybolmam mı, fuzuli manaların saçmalığında delirmem mi?