Şoreş Maltaş Şiirleri - Şair Şoreş Maltaş

İki ruhun birbirine dokunması,AŞK.
Ayın görünmeyen yüzünü keşfetmek gibi.
Her yerde ruhunu arayan bedenler dolaşırken,
şimdi kaybolan kim buralarda..
Harcarken sevgimizi,
tüketme arzusu yok ederken her yerimizi,

Burada kan yağıyor avuçlarıma.
yok olan ruhlar bahçesinde,
kendini arayan beden gibiyim.
sevgi yok buralarda.
herkes kendi celladını taşıyor içinde....

Acı dağılırken yamaçlarında,
uçan ve toprağa değdikçe hüzne bulanan avuçlarında,
Diclenin gözyaşları yok mu?
Kaçıncı çentikti yüreğimize atılan..
Binyıllardır saymıyorduk kan dolan gözleri.
Ve sobelenen her çocuğun aslında öleceği bir oyundu dünya

ruhum ruhuna dokununca.
bir kelebeğin kanat çırpışı gibi hissettim kendimi.
hani bu kanat çırpışında dünyalar yok olur ya.
hani bazen çok küçük şeyler çok büyük şeyleri yaratır ya.
bu da öyle bir şey.
ve ruh ruha dokundu.

Kentin bedenine yaslanıyorum,
tarihin bütün yükünü sırtlarcasına.
Bir yerlerde bir şeyler çürüyor.
Unutulmuş bir ezginin son bulması gibi.
Ve geride kalan salgın acısı...
Yok olan bir kentin,uzak düşen hayallerine dönüşüyoruz.

Ya günün aydın değilde; zifiri yanlızlığını yaşarken, bir çığlığın yankı olup düşüp parçalanması gibiyse.Söylesene bütün güllerin içinde yine biten ve son gülün solmasıysa bu.. Yaşam kendii içinde döngüye dönüşürken, anlamsız ve kendine bile yabancı gülümsemeler içindeysen... Varoluşun sınırlarında kimse gezmiyorsa artık, yada bilincin uçurumlarında.Ve herşey sığ bir hikayeye dönüşürken,insan kendi yokoluş hikayesini umursamıyorsa..Unutmuşsa.

Gözlerine her baktığımda diclenin yansımalarını görüyorum
Hani yıldızlar suya dokunur ya
Hani uzak bir esinti insanı bilmediği cografyalara sürükler ya
Gözlerin içimde yeryüzü şimdi

Herkes kendi yolculuğunu yaşıyor aslında yaşamla.Yüreğim ısınırken ruhumdaki bu melodi ne...

Söylesene RIHA,ruhumuzun gizli bir anında,hayaller kadar yakın gelen bir imgeyi düşünürken,sonu bile bilinmeyen bir öyküye dönüştüyse yaşam.
Ve bu öyküyü yaşarken,
kendimize ve hayallerimize dokunmak isterken;
ruhun bütün kanatları, kimselerin bilmediği bir şarkıyı fısıldamaya başlıyorsa.....ve bu hikaye de kum fırtınasına tutulan maskelerimiz, varoluşumuzla birlikte kum tanelerine dönüşerek yok olup gidiyorsa

*Bir insanın sözü, başka bir insanın yüreğine rüzgar olup erişir mi...
*Kimsenin kendi olmaya zamanı olmuyor. Herkes kendi maskesiyle ölüyor..
*İnsan yalnızlığıyla, kendi ruhunun müziğini dinler.Şiir gibi, kelimeler yaşama dokunur...
*Sonsuzluğa süzülen maviyi hissetsen.Hani martılar uçar, yürek bir yerlere gider ya...
*Gökyüzü ruhunda şiir olurken. Sen içinde denizler biriktir.
*Belki de hayat; yaşamaktan çok, bir anlama uğraşına dayanıyordu...