Bir var oluşun feryat figanlarıydı doğuşumuz…
Sanki biliyorduk kirleneceğimizi…
Anladık; lakin dilimiz ermedi söylemeye…
Bir yürüyüşe başladık nasip kısmet uğruna…
Bazen kırdık en yakınımızdakini, kör oldu görmedi gözümüz…
Sözlerin doğru olduğunu bile bile; ‘’Hayır! Haksızsın!’’ deyemedik…
Eften püften sözcüklerle geçiştirip, kirlenmişliğimizle kirlettik değer verenleri…
Zamanın ağır geçtiğini anladık, ama değirmenin ince öğüttüğünü unuttuk…
Bir nefes konukluk için geldiğimiz bu fani cihana, unuttuğumuz kadar unutulduk…
Hep bir kavga oldu kaygımız; adını ‘Ekmek’ koyduk…
Karnımızın her doyuşunda şükrü unutup, keyiften bi hal olduk…
Vakit cismin hitamı, verenin emaneti teslimine an kaldığında…
Un ufak ettiklerimizi aradık zifiri karanlıkta…
Ağlamakla geldiğimiz bu kısa konuklukta…
Unuttuk ruhumuzu doyurmayı, şişirdik mideyi, işkembeyi…
Heyhat!
Cihan maşukuydun sen, adın aşk, künyen ise sevgi…
Nurdun âlemlerin âleminde; temizlerin tertemizleri mavera yerinde…
Gün geceye; gece sabaha karıştığı vakitlerde…
Neredeydin ‘Aşk’ adına, bir sor kendine!
Emrah Bekci 2
Kayıt Tarihi : 8.10.2024 00:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!