Sor Beni Şiiri - Kazım Gök

Susuz kalmış bahçede açamamış çiçeğe
Sıcaktan boynu bükülmüş filize sor beni
Nemli olmayan kuru topraktaki tohuma
Sararıp solmuş çimenlere sor beni

Hayattan ümidini kesmiş sağır ihtiyara
Konuşmayan susmuş dillere sor beni
Tenhada kalmış harabe olmuş eve
Geçilmeyen delik deşik yollara sor beni

Sonbaharda sürüsünü kaybetmiş leyleğe
Kışın ayazda ağustos böceğine sor beni
Gücü tükenmiş aileden kovulan aslana
Koku alamayan avcı köpeğine sor beni

Dağlarda gezip duran martılara
Yüzgeci olmayan balığa sor beni
Çiçek çiçek gezip bal yapmayan arıya
Ömrü bitecek olan kelebeğe sor beni

Yalçın kayalıklara tırmanırken keçiye
Avına doğru sağılan kartala sor beni
Yavrusuna yemek verirken baykuşa
Toprak altındaki köstebeğe sor beni

Denizin içinde sürü ile uçan kuşlara
Gökyüzünde yüzen balıklara sor beni
Ceylan ile şakalaşan kaplana
Fare ile dost olan kediye sor beni

Soğukta fırtına gibi esen sam yeline
Gündüz gördüğün yıldızlara sor beni
Ay olmadan alaca karanlık geceye
Güneş doğmayacak sabaha sor beni

Sana yazdığım şiirleri okut ümmiye
Duyup anlayanlardan sor beni
Gözlerine perde inmiş yaşlılara
Göster resmimi görenlerden sor beni

Ben saklandım gökkuşağında kaldı izim
Bakıp görsün renk körüne sor beni
Senden kaçtım köşe bucak saklandım
Neredeysem bulsun kör ebeye sor beni

Bir gün beni görmek isteyip ararsan
Gülüne küsmüş bülbüle sor beni
Aklında kaldığım en son halimi düşün
Gel gör şimdi sensiz halime sor beni