Sophia. Şiiri - Cem Öztekin

Hatırlıyorum gözlerini
Bir çift yeşil Evren/diler.
Bakışın sa
Evrimin başlangıcı...

Göğüslerinin tuzundan mıydı
dudaklarımın yanışı.
Ve kokun
yaşamaya
gebe bırakmak değil mi uyanışı...
Ve yokluğun
Terk etmek değil mi u/yanmayı ölüme...
Sesin yapışmış duvarlarına
tüm imge çukurlarımın...
Hangi taşı kaldırsam
altından ben çıkıyorsun
Martılara ekmek atsam
çığlık sensin

Bulutlara baksam
yüzün asılı
Hangi çiçeğe su versem
Seni tomurcuk buluyorum
Ve
Şah damarından yakınım diyorsun/yanıltıyorsun
Damar olan sen/sin
Sende akan ben
Sensizlik aklımın yırtılışı…