Sonya 2 Şiiri - Ersal Sarıkaya

Düştü kalemimden adının Kürtçe yazılışı,
Denizler sesine aktı ey SONYA!

Sana geldim,
Bir avucumda yalnızlığım,
Kara bulutlar kadar tedirginim,
Ne olur uyuma,
Yumma kirpiklerini bu gece
Bırak bakışında büyüsün dolunay,
Beni böyle naçar eyleme,
Sensizlik bir ağır yüktür cennete bilesin.

Bir sorunun iki ayrı cevabıydık ya biz seninle
Kimse bilmedi.
Saklılığımız miras kaldı bize.

Şiir olsam,
Düşşem dilinin her noktasına
Konuşur musun beni,
Yoksa saklar mısın bir sır gibi derinliklerine.
Söyle ne olur ey SONYA!
Susma,
Dilesem seni tanrıdan
Yazılır mısın bu kara yazgıma,
Soluğunu soluğuma verir misin,
Söyle ne olur ey! Hasretimin dilsiz kadını
Konuşmadan sever misin beni…,
İçimde kimlikli bir ayaklanma
İçimde adını sayıklanmayı ibadet bilen bir feryat,
İçimde yangınlar taşıyor sana
Uzun surlardan…

Vurulmuş bedenimde kara toprak lekesi,
Ve başımın öne eğişimde hazinli bir öykü,
Lakin güçsüzlüğümden değil bu durum bilesin
İçimde sana büyüyen aşkın dilsizliğindendir…

Ey! Renklerin tanrısı
Ey! Tabiat kadın,
Ey! Yüreğimin aciz hali
Af eyle bu cahilliğimi
Bilemedim cennet’en yüreğime düştüğünü.
Dedim ya,
Çingene bir şairim ben
Yağmurla karışık sevdim seni…

Mavisi yitik bir bulut düştü suya,
Su yüzünü çizgi göğe.
Bir kent seni özledi delicesine

Hikmetinden sual olunmaz ey! SONYA!
Acılar içinde yak beni,
Dilersen
Cehennem yangınlarını közle bedenimle
Sakın incineceğimi düşünme,
Senden gelen her şey sevda kadar güzeldir bende

Bir benzeri yok suretinin,
Bütün cihanlarda teksin,
Havva’yı anımsatıyorsun biraz
Yok- yok sonya’m bu büyük bir yalan
Havva ana seni anımsatıyor
Geçmişten bugüne.

Dokunsam su gibi dağılacak ellerim yüzünün coğrafyasında,
Ki sen,
Hüznümün gebe kadınısın
Büyük yalnızlıklar doğuracaksın bana
Biliyorum,
Nereye baksam sesinden bir renk deşecek ciğerimi.
Son nefesim, sesinin peşinden gelecek.

Bi haykırsam adını,
İçimden bir taşırsam seni yere-göğe,
Ve ne varsa kalbimin derinliğinde
Tutup geceye fırlatsam
Ah! Bi yapabilsem bunları
Adın bütün kargaşaları yok edecek.
Lakin gel gör ki
Adın göğsümün kafesinde esir.
Susuyorum seni sadece
Ve bu çaresizliğimin tek ispatıdır.

Göçmen bir kuş olsam
Yine gitmem senden
Yar diye diye kışlarında ölürüm aşk’a
“ey dilimin tanrıçası
Gelde ibadet eyle adını bende”

Bir varsın
Bir yoksun,
Ve yine yoksun,
Yokluğunda seni diliyorum senden
Dualrım sanadır bilesin,
Ellerimi sana açıyorum sadece
“gel” diyorum artık,
“gelmiyorsun”

Ey gökkubbem
Ey acımın anası
Duy artık bu feryadı,
Duy ki bir ses iliştir yüreğime,
Bağıra- çağıra yazabileyim seni tüm insanlara
Ey suyum,
Ey ekmeğim,
Aşım…
Çık gel,
Yüreğim yüreğinin kölesi olsun.
Bereket dolsun dilimdeki her devrik cümle,

Ey! SONYA!
Ey! Kehanetimin çıplak dudaklı kadını,
Gecenin kör bir vaktidir
Kirli sakallı çakallar bile uyumaya cekildi
Bir ben hala dört yanım tutsak beklemekteyim seni
Ve bekleyeceğimde
Gelmeyeceğini bile bile

Ey! Günahsız meryem’im
Ey! geçmişimin havva’sı
Ey! Çö kızı leyla’m
Bir yol ver bana,
Sonu sana gelen,
Sonsuzluğun ilk durağı ol bende
Ve son durağı…
Bırak yalnızca sende kalayım
Sende kaybolayım,
Ne gelecekse varsın senden gelsin

Sakla merhametini ey! SONYA!
Bilinmesin sevdalı yanın,
Ve bir gül dal ıgibi kır, öldür beni…
Kanarsam namerdim,
Dedim ya varsın senden gelsin ne gelecekse
Lakin
Lakin sonya’m
Göğsümün bir yeri acılar içinde kıvranmakta.