Sonunu bilmeden başlıyoruz hayata. Bize tek öğretilen insan doğar, yaşar ve ölür. Ama yaşamak kelimesinin açılımını öğretmiyorlar bize. İnsan yaşar ama nasıl yaşar? Acı çekerek yaşar. Üzülerek yaşar. Kırılarak, incinerek yaşar. Ağlayarak yaşar. Ölmeden önce ölerek yaşar. Yaşar ama hep giyotine vurulacakmış gibi yaşar. Bir yerden sonra kendi yaşar hisleri ölür. Hissiz yaşar. Duygusuz yaşar. Aynı siz gibi. Aynı biz gibi. Ben gibi...
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta