Sonunu bekleyen şiir Şiiri - Semina Morez

Sanki ruhuna çıkıyorum ağır ağır
ömrüne yasladığım merdivenlerden
İçinde geziniyorum, bana merdivenler kurmuşsun
Rengime örtüşen renklerden

Kalbimi kalbine yasladım
Her atışını duyuyorum
Farkında değilsin belki ben artık göğün koynunda uyuyorum

Hiçbir giysi yakışmadı hüznüme gece kadar
Çünkü günüm sensin
Hiçbir ten uymaz bedenime sen kadar
Alfabede ki hiçbir harf ahenkli değil adındakiler kadar

Tenimden süzülüp özüme inmedi hiçbir yağmur sen kadar
Uzun lafın kısası, ruhu gökkuşağım
Güneşe dönünce insanın yüzünün aydınlanması gibi
Ruhumun sana dönük olması

Işığımsın sen benim aydınlığım
Ana renkleri sensin evrenin, diğerleri senin yansıman,
Senden doğanlar sen yokken geriye kalan