Sonunda Anladım Şiiri - Yasemin Kurt

Telefonun sesi kısıldı,
Açmıyorum saatlerce çalmasına rağmen.
Yağmura bakıp ağlıyorum.
Silmiyorum,bu ayrılığın dönüşü yok diye.
Sensiz olamam derken,sensiz olamam derken,
Düştüğüm bu yaşamın kollarında ben yapayanlızım.
Günlüğüm gözyaşlarımla ıslanmış,
Okunmayan birkaç satır canımı yakmakta.
Çatırdayan odunlar arasına attığımda onu,
Gönlüm parçalanıp dağıldı.
Bir geçmiş yanıyordu acı ve üzüntüsüyle.
Bir sevgi imdat diye bağırıyordu.
Elimi uzatmaya değmez görmüyor ama yardımda etmiyorum.
Ben sensizliği isteyerek seçiyorum.
Ben seninle olamaktan mutlu olamadım.
Seni sana bırakıp hayatından gidiyorum.
Bırakmasanda ben seni ruhen terkediyorum.
Kelimelerin bile yetersiz benim için.
Öfken bile korkutmuyor ve manasız tehditlerin.
Sadece yoruyor kalbimi.
Çok uzun zaman oldu değişmedin.
Ben bedenen yanındayım ama ruhen asla.
Kısacası sana sevgilim demeyi bile istemiyorum.
Çünkü seni sevmiyorum.
Bu sözleri söylerken bile incinmiyorum.
Çünkü öylesine incindim ki,
Kırılacak yer kalmadı yüreğimde.
Değmeyeceğini bile bile sevgimi sundum.
Sen çöp gibi fırlatıp başka alemlere daldın.
Artık ben bıktım ve seni sevmiyorum.
Sen benim için bir hiçsin.
Ben bunu bütün kalbimle kabul ediyorum.
Elveda herşey için.
Merhaba yeni ve sensiz yaşam için.
Çünkü ben artık gülümseyebiliyorum.