Sonunda Şiiri - Ebru Erten

kendimden uzakta olmak isterdim
çok yakındayım
yaklaşıyorum
ipek ipliklerin yumağında
kütüklerin kilit taşına karşı
gelmemiş ne varsa hepsinden
yakından yakına doğan gölge
belirsiz mizacımın merkezinde
ölü yaprak kadınların yere saçılmasıyla
katılaşmış tutkunun burgacında
kapıların yuvalarında kaynadığı görülen rüzgardan
gün batısının ışığında
bütün parlayan yarıklardan
topraktaki hayattan ya da
ve ölümdeki yüzden
geçiyor hepsi ellerimden
saçlardan ve dudaklardan
ve nakaratın zaferi altında
kulakların mavi paniği
kurumuş acının büyük alanı içinde
canlıdan çok ölüyüm ben
susadım
uyanıyorum
bilinmeyen bir profil var
adım adım giden şeylerin
yüzümde kötü duran çerçevenin içinde
bir iplik
bir kusur
ve her zaman hızlı yürüyen zamanın sıçrayışında
o ki ışığın kuşattığı
benim ışığım

ufuk boyunca onun yüksek silueti
kamburlaşmış omuzlar
dar
baş hariç
ve bütün iç yükseklik onda olmayan
benim boyum
yüksekliğim
benim kalbim
benim çapım
ve kimsenin görmediği sonsuz uçurumum
karanlık havaların patikasında
dolaşıyorum
izi sürülmüş hayvanların bağırtılarından daha uzakta
kurumuş şehitlik zaferlerinden daha uzakta
başkalarının ve benim hayatımdan daha uzakta
fazladan bir nota gözde
bir hıçkırık daha kulakta
duman içinde yitmiş kaderinin bütünü
bir akşam tabakası
gölgede bir sessizlik tanesi
yansımalarını saklayan sahte bir ışık
çıplak göğsün içinden
orada
benim düzlüğüm
gökyüzünden akan ne varsa onunla
başka biri olmak
toprak hizasında