Sonunda... Şiiri - Oğuzhan Buğra

Bir manidar bakışta gördüm O'nu
Aynı eskisi gibi
Değişmemiş
Yüzünde yine aynı saflık
Aynı tebessüm
Aynı şiir.
Önce şok olmuşuz
Ardından titrek dizler
Birkaç adım atabilmişiz
-Pardon siz?
-Evet ben?
-Sizin isminiz...
-...
Boş
Belliki geride bırakmışım
Geçmek bilmeyen yılları
Sanki üstüme yuvarladı
Koskoca kayaları
Kolay mı bunca sene?
Hatırla!
Söyle ismimi hadisene!

Boşver...
Ben bile hatırlamıyorum zaten beni
Bir tek seni unutamadım ben
Bir tek seni!

Neyse...
İstersen hatırlatayım
Unuttun mu ben sancıyım
Seni dizelere sığdıramayan
Vardı ya devamlı ağlayan
Hani hep yüzüne bakan
Bir umutperest adam...

Bak hatırladın mı?
Senin için gülleri bitirmiştim İstanbuldaki
Hüznü yazmıştım solan güldeki
Ve ellerine uzanmıştım
Dokunmak için
Olmamıştı
Yapamamıştım.
Buhar olmuş göğe karışmıştım
Gözlerindeki ateşle
İşte şimdi dinle
Artık yapabilirim
Haykırabilirim korkmadan geceden
Veyahutta birkaç basit heceden.

Ben varya ben
Ben derinlere inen adamdım
Kapılmıştım deli çığa
Sen benim ruhum
Bense sönmüş rüzgar
İşte şimdi söylüyorum
Benim sana sevdam var.