Sonuncu Sonbahar Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Sonbaharı çok severdin,
Sana kendi sonbaharımı sunuyorum kendi ellerimle,
Birkaç güne bile tahammülü kalmayan sonbaharımı;
Bilcümle yapraklarımı döktüm artık dallarımdan
Dallarımı varsın kırsın diye rüzgarlar,
Sonuncu sonbaharın yağmurlarına bıraktım
Canımı, bedenimi,
Serdim sararmış yapraklarımı ayaklar altına,
Gel geleceksen
Kavuşup ulaşmadan
Fırtına.

Şimdi sonbaharların en sonuncusunu yaşıyorum
Anam-babam,
Yağmur yerine gözyaşıyla ıslanmış yapraklar,
Bir yorgun yüreği andıran bir solgun güneş,
Bir tozlu-tozaklı ışıktan yapılmış yaldızlar,
Çekirdeğini canımdan çekip alan bir rüzgar
Sana neler neler çektiğimi
Anlatacaklar.

Görür gibiyim sislendiğini gözlerinin, sonbaharımda,
Yüzünü yokluğumun gölgelediğini,
Titremeye başladığını solgun dudaklarının,
Düğümlendiğini bir son çığlığın hançerende,
Bakışlarını bağladığını bir bitkin akşam güneşine,
Süründüğünü ayaklarına, yapraklarımdan birinin
Ve ummadığın bir anda bomboş kaldığını
Ellerinin.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
SON GÜNEŞ isimli Serbest Şiirler 'inden > 53-54/100)