Sonuna Kadar Şiiri - Doğan Ülkekul

Kitaplar hep yalnızlıklarla savaştığından
Erken başladım okuyup yazmağa
İlkokulun sıralarını henüz görmemiştim
Yakaların kolalı mı kolasız mı olduğunu bilmediğim yıllardaydı
Ben öylesine sarılmıştım okumağa, yazmağa.

Doğru mu yapmışım bilemem
Ama en azından hiç yalnız olmadım yaşamımda
Sevdam hep ondaydı
Yaşamım onda
Olsun, ne çıkar babamdan dayak yediysem onun için
Gözlerimde kalın çerçeveli gözlükler
Sevdiğime yazdığım aşk mektuplarına değmez miydi.

Ben o kitapları değil
Kendimi soruladım bunca yıl
Neden göze almadım bütün kitapları okumayı
Neden çok geç anladım kitapların
İçki masalarında olmadığını
Neden bu iç ürperten yalnızlıklarda
Onların yaralara merhem olacağını.

Hangimiz sonuna kadar insan gibi kalabilirdik
Hangimiz şair olurdu el üstünde tutulan
Bunca kitabı hangimiz yazacaktık
Ve ben sevdiğime nasıl içimi dökecektim
Kitaplar olmasaydı
Okumayı yazmayı öğrenmeseydim.

Yaşamayı nasıl öğrenir insan kendi kendine
Nasıl yakacaksın ışıkları karanlıkta çakmaksız
Okyanusta bir kaya parçası olsan da
Neden kahrolmak kaderin olsun yanardağlarda
Neden ölümlenmek aklından çıkmasın hiç
Kitaplar olmasaydı raflarda okunmak için.

Yalnızlıkları esir aldığımda hep
Karanlıkların ihanetine kurşun attım durmadan
Raflarda tozları birikmiş olsa da
Bereket veren yağmurlar gibi çöle inen tutkularımın
Kahramanı olan kitaplarımla
Bir kaplumbağa gibi ağır ağır yol alsam da.

Bir avuç su verir gibi bana yaz akşamlarında
Yalnızlığımı dertli gönlümden çıkarıp aldığında
Üşüdüğümde bir sıcak el olup alnımı okşadığında
Yangın yeri gibi yanan dudaklarıma
Karanlığa vuran ayışığı gibi dudaklarınla dokunduğunda
Gurbet akşamlarımın koynundan çekip beni aldığında
Türküsüz, şarkısız, şiirsiz girdaplardan çıktığımda
Ellerimde seni bulurum bir sevgili gibi
Yaşadım diyebilmek için
Sevmek için
Okumak yazmak için.