Sonun Yakarışı Şiiri - Emre Günerken

Her şey bir sonra doğru sürükleniyordu
Periler tarafından terk edilmiş içimdeki o korkak çocuktum şimdi
Lirdeydim Lodosdaydım
Her cumbasındaydım acı kuyularımın
Yavaşça eziliyorum ağırlığı altında müziğin
Ve Tömbekinin acı-ekşi kokusunun
Renkler terk ediyordu aniden sahneyi
Sadece sicim sadece tityreyişler isimlendiriyordu artık onları
Sadece yok oluyorlardı
kavramlar
Gerçeklik
Yer çekimi
Kendini bilmişlik
Ve aniden gök yarılıp yıldızlar yere dökülmeye başladığında
Yaşamım ortasından yırtılıyor yavaşça
Kara kapı görünüyor orda
Ardında Mavi gökyüzüne serilmiş
Beyaz bulutlarla
Koşmaya çalışıyorum
Kurtulmaya çalışıyorum içimdeki durumdan
Birden gök parlıyor
Şimşekler çakıyor ilk insanlara hükmedebilmek için
Parıltı sona erdiğinde
Kapı sonsuzluğa doğru yol alıyor
her şeyin üzerinden atlıyorum
Kolumdaki bacağımdaki kırıklara
Umarsızım
Hedefim kesin
Yüreğimi ortaya koyuyorum
Ama o korkak bir çocuk ağlıyor ve debeleniyor içimde
Kurtuluş orda diyor içimdekilerden biri
Aynı anda kaslarımın ani saldırısı
Aniden püskürtüyor yaşam savaşımın cepelerini
Düşüyorum…
Paramparça olmuş suratımı kaldırıp bir daha görmek istiyorum onu
O devasa kapıyı
Önümde sadece çocuk bacakları var artık
Renklerden tamamen arınmış
Gözyaşları ıslatıyor yaralarımı
Merhaba diyorum
İçimdeki çocuk..Yine baş başayız