Sonun Adı Şiiri - Murat Kılıç 2

Ey gül yüzlü yağmur!
Sen bir başlangıç olmayı beceremedin.
Sonunun adı ayrılık oldu.
Sana bir demet güneş getirmiştim,
Işıklarım sebepsiz soldu.
Adımı ayrılık mısralarına yazıp,
Sonsuz hıçkırıklara mahkum ettin.
Gözünden süzülen bir damla yaşa
Can verebilecekken,
Canıma suçluluk tohumları ektin.

Beni bu koskoca şehirde,
Binlerce insan içinde,
Yapayalnız bıraktın.
Bana sırtını döndüğünde,
Hiç mi için acımadı.
Böyle bir başıma bırakıp giderken,
Hiç mi yanmadın.

Ama ben anladım.
Ve kendimden utandım,
Seni düşündüğüm için.

Sana son sözüm:
Bir paylaşım kadar yaşa.
Ve sayamadığın ilaçsız acıların olsun.