Aklım, fikrim bende değil zordayım,
Rabbim yalvarıyom, sen himmet eyle.
Ben bu yolda böyle gidersem eğer,
Ben kendi sonumu göremiyorum.
Bu nasıl anlayış, bu nasıl zaman,
Kendimle baş başa kaldığım her an.
Bende tuhaf, garip haller oluyor.
Ben kendi sonumu göremiyorum.
Sılamda uzakta gurbet eldeyim,
Evimin içinde yalnız haldeyim!
İnsana yalnızlık kabir azabı,
Ben kendi sonumu göremiyorum.
Mecnun olmuş halden hale düşersin,
Nerden gelir nere böyle gidersin?
Yaşadığın anı nasıl bilmezsin,
Ben kendi sonumu göremiyorum
Bozkurt'um yalnızlık senin kaderin,
Sana söylenecek söz bulamadım.
Günler tükeniyor ömür bitiyor,
Ben kendi sonumu göremiyorum.
Kayıt Tarihi : 23.9.2019 13:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Güncelleme tarihi:23.09.2019 pazartesi saat 12:00 Bahçelievler-İstanbul. Dünyadaki yaşamlar ve yaşamımızı düşündüğümüzde duygulanmamak insanın elinde değildir. Öylesine duygulu bir anımda amatörce yazdığım bu şiiri okuyucuların dikkatine sunuyorum.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!