Sonuç Şiiri - Şükran Kaya

Ne var ki
O gün
Ben çekip gittikten sonra
Gök yüzünde kara bulutlar birikmişlerdi
Gelecek kütülüklerin
Öncüleri misali
Güneyden mor dağlara uzanmışlardı
Bir ben bilirim
Yalnızlığın
Ve çaresizce bırakıp gitmenin
Ne kadar acı bir azdırıp olduğunu
Ruhumun derinliklerinde
Başlayan acımasız bir sızı
İlkeliğin yabancılığın simgesi olan
Kızıl gün batımında
Yanar dağlarda
Cehennemi simgelemek istercesine
Kara bulutlar'dan oluşan
Taçlarını başlarına takıp'da
Üzerime üzerime gelirlerken
Hayatımda tanıyamadığım
Bir duyguyu ilk kez yaşarken
Aşık'ın
Sevgi'nin
İnsanlığın bittiği
Bir gezegendeymiş im ki gibi
Geldi bana
Aradan kaç asır geçti bilmiyorum
Belki de ilk kez
Güneş'in elveda diyen
Son ışıklarını görüyorum
Sonuç
Kırılmış bir kalp
Terk edilmiş bir sevda
Ne acı
Şu an bu kent
Dağlar, ırmaklar
Uzun ince patikalar
Yağan yağmurlar
Renga renk çiçekler
Toprağın ıslanırken kokması
Ağaçların yaz meltemleriyle
Salına salına dans etmeleri
Hep seni hatırlatıyor ban
Sanki başımı kaldırıp baksam
Seni görecekmişim karşımda
Sonuç
En acımasızı olan
Kaderimi desem bilmem ki
Yeşillik yitmiş yerini
Taşlara kayalara bırakmış
Birden sustum
Sonsuza dek susmak geliyor içimden
Herkes
Kendi menfaat ve çıkarlarını düşünürken
Hiç bir canlı benim ne yaşadığımı
Ne düşündüğümü bilmiyor
Ve ben sustukça
Yüreğim bin bir parçaya
Gülünmüş gibi parçalanıyor
Bu nasıl bir azap
Nasıl bir azdırıp
Senin olmadığın bu yerde
Bu diyarda
Bu kente
Adeta ağrı dağın dan
Cehennem ateşine düşmüş gibiyim