Sonu Yok Bu Masalın, Aldanma Noktaların ...

Salkım salkım aşk vardı hiç inanmadığımız kaderimizde.
Sevişmek vardı..
Ümit vardı..
Gece vardı-karanlıktı..
ve hiç bitmedi.

Böyle kader baş tacı diye fısıldayışın hala kulaklarımda fink atıyor..
-Böyle kader baş tacı!

Masalımız tam da burada başlıyordu.

Uçsuz bucaksız bir diyarın, ucu bucağıydık zamanında. Bulutlara biner, güneşi yellerdik. Toprağa zikreder, tanrıyla ters düşerdik.. Uzaktan uzağa yanımıza yılışmaya çalışan ayrılığa gülümseyip baş tacı ederdik.. Bu aşk-ı perverliğimize karşılık ayrılık boynunu büker, çekip giderdi kapımızdan.

Kalbimizin oluk oluk kanadığı zamanlar 'Gel kanıyorken birleştirelim aşk kardeşi olalım.' derdin.. Tüm organlarım kalbine ibadet ederken ben o cesareti hiç bulamazdım kendimde. Sonra bana aşk kalleşi derdin. Gülerdim gözlerimdeki yaşlara aldanmadan.
Gülerdim ve hep severdim…
…

Masalımız içinde aşk figürleriyle dolu bir mabetti. Biz yazdık bu masalı ve sonunu hiç getiremedik. Kalbimize yazıyorduk çünkü.
Acıyordu.. Acıdıkça masal uzuyordu.. Yazılan her harften sonra yeni bir acı ve yeni bir masal çalıyordu kapımızı…