Sonu olmayan ardışık tufan

Önümde ürkek bir fener peşinden gidiyorum.
Yaklaştıkca uzaklaşıyor,uzaklaştıkca zayıflıyor,
Aklımda hep,ne zaman aydınlık var.
Uzaktan uzağa kulağımda zayıflayan nağmeler,yavaş yavaş coşar.
Keskin kokular,bulutlarda,hep hasretin türküsünü söyler.
Senin kokunmu bilmem,ama,zaman zidana pervane,
Kendini bileyen bıcak gibi,bitime,sona biliyor kendini.

Sonu olmayan et yığınları sonu olmayan yolculuktalar gibi
Sonu olmayan çukurdan çıktıklarından beri.
Devşirme ağıtlar hücumdalar şimdi göz kapaklarıma,
Uzaktan uzağa üzgün nağmeleri duyduklarından beri...