Sonu Ne Bu Oyunun? Şiiri - Ahmet Levent Ay

Sonu ne bu oyunun? Sonumu bilir misin?
Sorduğum her sorunun, cevabın bilir misin?
Bence cevaplar belli, yakıcı bir pişmanlık!
Başka nereye varır, böylesi bir ahmaklık?
Göçen kervanların, arkasından hep ağla...
Aptallıktan kalmadın mı, böyle dağlar başında?
“Sonsuzluk Kervanı” götürürken yükünü...
Bir çekirdek doldurmazdı, bahanelerin tümü,
Bekledin kımıldamadan... Onlar mı alacaktı?
Kimseye kalmamış dünya, sana mı kalacaktı?
Bir ömür kahrol şimdi, o bile az gelecek...
Daha fark etmediysen, “ölüm” sana yetecek.
Bunu da mı şaka sandın, sana gelmez miydi o?
Bu kervan hep yürüyor, kalanı götüren o...
Sonsuza gideceksen, artık durmayacaksın.
Sonsuza gideceksen, “sonlu”dan kopacaksın.
Bin bir şatafatlı düşler, hayatın doldursa da,
Zaman gayet kindardır; hatırlar, unutsa da...
Seni de “hiç” edecek, geçmişine kusarak.
Seni de tard edecek, dostların ağlayarak...
Görebilsen o günü, hevesli dostlarını...
Sanki beklemişler, ecelin cellâdını...
Seni silebilmek için, hemen davranırlar.
Bir an önce gömmek için kürekle yarışırlar.
Bir ömür bunlar için koştuğuna değdi mi?
Hani senin sevdiklerin, kurtarmaya geldi mi?
Hevesle yazdıkların, seni hemen silecek...
Varlığını bir taşın, bir de Allah bilecek!
Daha ne duruyorsun, batsın senin gafletin!
Şu vurdumduymazlığın, ona bütün nefretim.
Çok sürmez, oluverirsin, haşerata ziyafet.
Allah’ım, işte benim, ne olur beni affet...