Sonu Masal Şiiri - Yalçın Doğan

Ya gelmezse güneşin yeniden doğacağı gün…
Ya kala kalsam karanlık bir tünelin içinde bir başıma,
Düşler dünyasında sen olacak mısın yanımda?

Sürüklenmiştik birlikte, bir masalın en mutlu son sayfasına,
Belki az kalmış,
Belki de daha upuzun bir yolun ilk başlangıcındaydık.

Sonu Masaldı bizi bekleyen durağın,
Yolları evet tozlu, çakıllı taşlı belki de dikenli…
Kır çiçeklerini koklamak için dağa çıkmalıydı.

Umut bir belkinin sonundaki ince bir çizgide saklıydı.
Ya yıldızlarını atacaktın gökyüzünün bir gece,
Karartacaktın dünyanı…
Ya da yılları umursamadan yaşayacaktın,
Ve ilk geçen sen olacaktın gökkuşağının altından
Bir sabah…

Gözlerin açıkken bile karanlıksa gündüzlerin.
Ve seni avutmaya yetmiyorsa güneyin ılık rüzgârları…
Zamanın gelip geçtiği umurunda bile değilse,
Dilinde hep aynı şarkı dolanıyorsa…
Oysa bir umuttu diye,
Neden beklemeyecektin ki “elbet bir gün ü.”

Sonu masaldı bu düşün.
Açılmaya mahkûmdu elbet bir gün, kola vurulan kelepçeler.
Yüreği çıktığı yoldan durduracak hiçbir pranga yapılmadı daha…

Ya gelmezse demeyeceksin.
Bekleyeceksin güneşin doğacağı o en parlak günü,
Sen de seyredeceksin bir sabah,
Cam kenarından.
Ve güneyin ılık rüzgârları yüzüne çarparken,
Sen sakladığın en güzel tebessümünü salacaksın rüzgârla beraber.
Gökyüzüne, gül yüzlüne…