Sonu Gelmeyecek Satırlar

sana yazıyorum bu satırları
“merhaba umudum” diye başlıyor
güneş doğuyor
martılar bağırıyor
haykırıyor dalgalar
ismini bana
dallanmış ağaçlar anlatıyor
‘sevgiyi’ bana
seni düşlüyorum
sensizliğin çehresinde
sana bakıyorum
soğuğun bu bahçesinde

devam ediyor:
“hayallerin en hayali nerdesin”, diye
birbiri ardında yatmış
bu uzun satırlar

hüzünleniyorum

yine de bazen tebessüm kaplıyor suratımı
zaman zaman gözyaşları da olsa
işte o kötü anlar
gözlerim kızarıyor
yağmurum yağıyor
ve aşk daha da anlamlı oluyor
seyrederken seni
bu kırmızı gözlüklerin
arkasından

işte sırf bu yüzden,
bırakıyorum
bırakıyorum ki;
devam etsin,
sonu gelmeyecek bu satırların
sonu gelmeyecek
sonu
.
.
.