Sonsuzun Kudreti Şiiri - Metehan Büyükci ...

Can yangını hangi satırlarımı söndürüyor?
Benim halim ibreti aleme bile ağır gelir.
Her şeyi biliyorum lakin yapamıyorum.
Kim bilir belki de her şeyi bildiğimi sanıyorum.

Bu iğrenç hatalı beyinler dibimde diriliyor
Kulaklarımda cesetteki hışırtılar savruluyor
İçim kıyılıyor; gözyaşlarım daha havada kuruyor
Şafaklar çoktan atmış kendini kederlere
Sınırlarımı açamıyorum hayalet ülkelere
Artık sürekli içimde demleniyorum.

Yanıyor buz gibi göklerdeki renklerin tasviri
Bu kendimde yalvarış ve kendinden yakarış
Ilık bir su damlasıdır benliğime uzanan
Sen tedirginliğinin gönül konuğunu dokunulmaz kılarsan
Sözündeki hakikat ancak tesellideki hüznüne denktir
Monoloğumdaki zihinsel süreklilik ancak yetiyor bana
Sözcüklerimi süsleyen her bir lafız hatıramı yakıyor

Kınalar yakıldı yüreğime kayıp ruhlu yaratıklar tarafından
Bilmiyorum neden bu incinmişliğim ve acizliğimin sebebi
Neden bu dışarıya korkusuzluk ve içeriye mahkumiyet

Canım çıkacak bir gün demlenen kanlardan,
Ama neden bu yürek değilde ruh olmasın!
Sonsuz mutluluğun sebebi kayıp ruhlu canların sönüşü mü?
Yoksa ruhun korku ile ümit arasında ölmeden demlenmesi mi?
Neden hayatı dipdiri ölmüş gibi korkusuzca yaşıyoruz da
Bize çekilen her bıçağın kınında sonsuzun kudretini aramıyoruz?

Sonsuzun kudreti odur ki;
Tek zerresi ile çakıl eder koca dağı,
Ve yarar kızılı;
Söndürür sularda acımasızlığın tendeki hanını...