Sonsuzluk Şiiri - Hüseyin Adem Tülüce

Duygu deryasına dayandım
Milyonlarca sebepsiz uyku içinde nefes aldım
İnsanların gözlerindeki Ayrım Noktalarında kaldım
Durdum durgun durgun durulmuş suların kenarında
Vardım Varsıl Çocukların yaşadığı sokaklara

Yetmeyen bir çift dertli söz yürür yüreğimde
Eksiktir hayatın sözlerindeki tüm anlamlar
Soğuk kanlı ve durgun bir acı depreşir dünyada
Korkusuzca Uçan Melekler hep dokunur hayata

Çelişkilerden sıkılmış bir yumruk
İçimize Çöken bir ses kadar
Her şeye uzağız ve yakınız
Ya da hiçbir şey…

Ve Dağ gibi duran sessizlik saklıdır içimizde
Sonsuzluk Sıkıştırır İçimizi
Vurur Taa Köklerimize
Işığı Düşen Ruhumuzun enginlerine