Sonsuzluk Şiiri - Ozan Eldeniz

S / O ‘ Nsuzluk …Kararır ve kaybolur yavaşça… Önümde hiç yokken beliren o parıltı. Kafamda yanan bir ampul gibi aydınlatır ilk etrafı ve sonra küçülür. Bakarım ona sadece.

Yol alır düşüncelerimde. Yanaklarımı uyarır gözlerim. Ve yanaklarım kurumuş dere yataklarına ikazda bulunur ve şaha kalkarmışçasına saygıyla eğilir gözlerime doğru,gözlerim görür bunu ve yanaklarım hazırlanırken sele bu insanın derdini anlar gibi yaparak elinden gelen en iyi hizmeti sunar bana.
Hissederim onun hissettiği boşluğu. Bana hep kızar ben ağladığımda.

Çünkü o gözyaşlarıdır ona sevdiğini hatırlatan. Ben koparıyorum ondan bencilce o hatıraları. Yad etmeyi yasaklıyorum adeta ona. Canım yüreğim çırpınır sadece. Eksilir o anılar hafızasından ve giderek artan boşluğun pervasız kokusu kalır geriye. Boğmaya çalışır yüreğimi o koku.

Yanaklarımda seller koparken ciğerlerim yüreğimin çırpınışına dayanamaz. Umrunda değildir bu hava değişikliği. Sadece bakar yüreğime ve sadece onu düşünür o an.Hafızası bilinç altını yoklatır ciğerlerime. Kan kardeşinin neden böyle çırpındığını anlamaya ve bulmaya çalışır.

Ve hatırlar sonra. Islak gözkapakları hatırlatır ona yüreğin bu halinin sebebini. Ağlamaya başlar. Tutar bileğinden yüreğimin. Yüreğim dayanamaz ve sarılır, ciğerim ve yanaklarımda ki sel kontrol edilemez hale gelir. Kalbim ığıl ığıl kan pompalarken ızdırap çekenlere bakar sırtını dönmeden,hafifçe boynunu çevirerek. Biliyor ağlayacağını. Yaşlı dedeler gibi herşeyi bilir o kalp.

O gül ile sümbüle bakar kalbim. Sonra kaldırır kafasını ve görür gözlerimi.Yavaşça çıkarır gözlüklerini gözlerimden. Korkuyla bakar. O ne hal…Pompalamayı unutmaktan korkar kalp. O an yavaşlamıştır atışları kalbimin.Döner tamamen bu tarafa. Gözlerim açılır. Eksik olan birşeyler var içimde. Aklıma gelen bir şeyler var kalbimde eksik olan. Kalbimin aklı yeri doldurulmayanla dolu şu an.İyice açılır gözlerim ve o keşmekeşte tüm organlarım ilk önce kalbime bakar sonra kaldırırlar kafalarını.

Yanaklarımdaki taşan sular çekilmiştir yatağına. Hafif sessizlik. Bembeyaz saçlı kalbim…Dertleri düşünürek yaşlı dede rolünü eksiksiz yerine getiren kalbim. Saçları beyazlayan kalbim.

Gözlerim kapanır yavaş yavaş. Yanaklarım hisseder eksikliği. Selin verdiği zarar umrunda bile değildir o an.Ve ağlamayı bırakan ciğer ve yürek kafasını yukarıya dikerek bağırmaktadır o an.

Kimse anlamaz tabi bu yaşlı dedeyi artık..Gözkapaklarım kapanır tamamen ve ilk önce dizlerim yerküreye değer. Sonra ellerim.Ve saçlarım ve burnum ve gözlerim.Tüm organlarım karanlıktadır artık.

Gözlerim açılır. Ama ışık yoktur gözlerimde.Afakta yok enfüste. Kulaklarımda o hıçkırık çınlıyordur hala.Kalbimin son çığlığı.

Ve kriz demişti biri..Sanırım en son duyduğum kelimeydi bu. Bir çığlık keşmekeşinde sessizce yol alıyordum. Kalbimin ilk çığlığıydı bende ki son ses..Bedenimden beyaz bir şey çıkarken bir el yaklaştı gözlerime.

Ve uyuttu beni o el s/O’nsuzlukta…