Sonsuzluk Şiiri - Dian Lenora

ufkun ortası boş
çalıyor bir pikapta senfoniler
yaban mersinleri sen ve ben
gokyuzune bakan bedenler
ruhun ışığı altında
ne gokkusakları gördüm ben

yalnız ikimiz varız
kurulmuş ışığın altında yalnız iki beden
hayallerin icinde tek bir adım
ikimizi bir kılıyor şimdiden

karanlık alışılmadık bir son değil elbet
fakat insan bazen aydınlığın icine hapsolmayı ister
uzak bir şehre henüz göç etmeden

zamanın izi avuçlarımda hâlâ
ilk günkü gibi temiz ve berrak
gökyüzü önüme serilmiş sanki
içimi saran ışığa sende bir dön bak