Sonsuzluk Şiiri - Sinan Bayram

bir nefes alır kendince insan
kurtulur boş gürültülerden
ve bir aynada bulur kendini
ya sonsuzluk içindedir yada dipte

kendi sınırlarını karalar insan
gözyaşına boğulunca anılar içinde
kendi dalından kopar insan
sonsuzluk arayışında kendini kaybedince

demir parmaklar arasında hasret biriktirir insan
nasırlı elleri utanır uzanmaya mutluluk için
sokaklar susar gök gürültüsüyle yağmur başlar
geriye bir tek sonsuzluğu hissetmek kalır

umudun içinde yitik düşler kurmaz asla insan
umutsuzluk vardır biten insanın hep içinde
alev yüzlüdür yokluğun sureti çaresizce
sonsuzluk kendini inançla sarmalar sır ile

bir kavga ile büyür sevda şafak boylarında
her kavgaya gerek bir dava
dava sahibi sevda yüklüdür kerbela durağında
gönül''e ekilir sonsuzluk müjdesi tek bir inançla

sonsuzluk sensin vurmazsan kendini uçurumlara
sonsuzluk benim eğer ki atmazsan beni yokluğa
sonsuzluk yıkık duvarlar içinde yıkılmamaktır
uyan artık aldığın her nefes sana sonsuzluğu haykırır