Sonsuzluk Şiiri - Arif Arslan

Gün olur, susarım yanmışçasına
Çatlar dudaklarımla beraber ruhum
Dünyanın bütün sularını içsem de kanmam
Seraplar görmeye başlarım uzun süre
Çöller tükenir de ben yine ayılmam

Gün olur, acıkırım ölürcesine
Hiçbir şey gidermez açlığımı
Kıvranırım sancılarından içimin
Gözlerim kararır yol ortasında
Bayılır düşerim saralı gibi
Saatlerce kalırım öylece…

Gün olur mutsuz olurum delicesine
Ne fıkra, ne müzik, ne kadın, ne eğlence...
Hiçbir şey teselli etmez.
Saatler durur, günler biter
Kopar içimden bir şeyler...
Ne karamsarlığım gider,
Ne mutsuzluğum...

Sonra vücutsuz bir el uzanır,
Bir nida gelir yücelerden,
Bir şeyler çeker derinlere
Ve uzanır gönlüm enginlere
Sonsuzluğa yelken açarım da
Ötelerden gelen bir sesle
İrkilip kendime gelirim
Birazcık yüzüm güler ve serinlerim…

26 Ağustos ‘01 / Makedonya / Üsküp