Sonsuzluğun Sonu Şiiri - Zeynep Karaca

Bu gece susmaya karar verdim…
Öfkemi,
Nefretimi,
Sevgimi,
Geçmişimi,
Hatta pişmanlıklarımı
Gözyaşlarımı ne varsa
içime hapsetmeye karar verdim…
Savaştıkça kazanamayacağımı öğrendim.
Bağırıp çağırdıkça
Vurup kırdıkça
Kimseye değil, kendime verdiğim zararı fark ettim..
Elimdeki su dolu bardağı yerle bir ettim…
Sonra parçalarını birleştirdim.
Ne eskisi gibi sağlam oldu,
Ne de su damlaları geri doldu.
Öylece akıp gitti.
Elimden bir şey gelmedi.
Ne bardağı onarabildim,
Ne de suyu geri doldurabildim.
Sadece akışını izleyebildim.
Sanki o an çaresizliğin anlamını bir kez daha keşfettim…
Öylece bakmak,
Bir şey yapamamak
D’’ona kalmak…
Ve zamanla geçer deyip zamana bıraktıklarımın
Kendimi kandırmak,
Kendimden kaçmak olduğunu anladım…
Hiçbir şey ‘zaman’ denilen aldatmaca ile
Geçmiyor,
Silinmiyor,
Bitmiyor,
Unutulmuyor…
Sadece oyalıyor,
Yarayı soğutuyor
Ama iyileştirmiyor.
Bu gece vazgeçtim,
Seni sana bırakmaya karar verdim.
Ne halin varsa gör,
Canın cehenneme der gibi
Hiç umursamıyormuş,
Bi o kadar da umursar gibi seni sana bıraktım..
Adının üzerine bir çizk,
Anıların üzerine bir çentik daha attım…
İçimdekiyle yetindiğim,
Kendime biriktirdiğim ne varsa bitirdim…
Gözün aydın istediğin buydu ve oldu
İşte bu gün sondu…