Sonsuzluğun Eşiğinde (İsmail Haydar Aksoy)

Çamurdan arabalar yaptığımız o mahallede
Babaları olan çocuklar seslenirdi arkamızdan: 'Piç! '
Hamasi yanları olduğunu bilmezdik piçliğin
Değil mi ki bizler,
İğdiş edilmiş tanrıların çocuklarıyız!

O zamanlar saç kurutma makinalarımız yoktu daha,
Beceriksiz havlulardan arta kalan saçlarımızı
Rüzgâra bırakırdık
Ve rüzgâr,
İşini bilen bir orospu hüneriyle
Okşardı saçlarımızı..

Göğüs kıllarımın dökülmeye başladığı zamanlar
Anladım yavaş yavaş kör olmakta olduğumu,
Ve hiç bir şey göremeyince
Hiç bir işe yaramayan gözlüklerimi kırmıştım
Kırılmış bir krikoyla

Ey yağmurlar
Ki babamdan miras kalan yegâne şey
Islatın saçlarımı
Yoksa kör olduğum anlaşılacak.