Sonsuzluğun bir adım gerisinde

Sonsuzluğun bir adım gerisinde…

Dinmeyen gecelerden gelen karanlık gözlerimde,
Hep saklayıp mutluluğu çalıyor yüreğimden,
Gözlerimi açamıyorum gecelerden güne,
Hep bir ukde kalıyor güne karışıyor gecelerim…

Yalnızlığım beni sorguluyor, saplanıyor nefesime,
Her zaman sarıyor tenimi, bir kara delik kayboluyorum san ki,
Fırtına oluyor insanlar, savuruyor sislerin ötesine,
Tutan bir yürek kalmıyor elimi, sanki atmıyor kafesinde…

Anlıyorum hayatı, vuruyor gam yükünü sırtıma,
Sırtladığım aslında bir ömrün dökülen yaşamı, nehir oluyor
Taşıyor tenimden, alabildiğine uzanan ömür yatağımdan,
Sürüklüyor yaşanmışlıklar, gözlerimi açtığımda bir yabancıyım artık…

Tanımıyorum aldığım nefesi, gökyüzündeki güneşi,
Her gün yadırgıyorum, artık nerenin hayatı olduğumu bilmeden,
Bedenimde taşıdığım canın sahibi, kim olmuş bilmiyorum,
Hep böyle sonsuzluğun bir adım gerisinde, ben kimim bilmeden yaşıyorum…

Oktay ÇEKAL
07.07.2013-11.40