Sonsuzluğa Yakın Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Siyah bir çarşaf gibi serili gecenin kollarında,
Karanlık, derin bir sessizlikle sarıp sarmalarken
Kalp atışlarımın yankılarını,
Bir günah gibi, sessiz bir dertle yudum yudum içiyorum.

Hayatın dar sokaklarında kaybolmuşum,
Ayak seslerim, geçmişin tozlu anılarına karışıyor,
Bir gölge gibi süzülen anılar,
Birer birer düşerken göğün karanlığına,
Şehre, rüzgarın taşıdığı bir fısıldama misali.

Yıldızlar, kayıp ruhların bekçileri gibi,
Geceyi aydınlatmak için parlayarak süzülüyor,
Her biri bir hayal,
Her biri bir umut,
Ama hepsi sönmüş, bitmiş gibi görünmekte.

Ölüm, bir kapı gibi önümde açılıyor,
Efsane bir baharın çiçekleri gibi,
Yavaşça, ağır ağır,
Zamanın tozlu raflarından süzülüp düşerken,
Bir kelebeğin kanat çırpışıyla,
Yüreğimin derinliklerine işliyor.

Bir ağaç, kökleriyle derinlere iniyor,
Sırtımda hissettiğim ağırlık,
Toprağın soğuk elleriyle sarılmakta,
Gözlerim, gökyüzüne açılan bir kapı,
Ama karanlığa, bir hüzün içinde,
Bir yıldız kayar gibi bakıyorum.

Beni bekleyen, bilinmez bir yolculuk,
Hayatın labirentlerinde kaybolmuş bir özlem,
Anılarım, gözlerimin gerisinde bir gölge,
Geçmişin kırık dökük parçalarıyla dolup taşıyor,
Ama bir gün, bu yolda yürüdüğümde,
Hüzünlü bir gülümsemeyle döneceğim.

Bütün sevdiklerim, birer birer kayboldu,
Her biri, birer birer gitgide soldu,
Bir çiçek gibi, zamanın ellerinde,
Beni unutmuş gibi görünse de,
Ruhları, derin bir nefes gibi kalbimde.

Ve şimdi, yıldızlar sönmekte,
Ay, karanlığın örtüsünde kaybolmakta,
Ama ben, ölümle yüzleşirken,
Bir sonun değil, yeni bir başlangıcın eşiğinde,
Sonsuzluğa açılan bir kapı gibi durmaktayım.
Kendimi bırakıp, karanlığın kollarında,
Ruhumun derinliklerinde bir yolculuğa çıkacağım,
Ölüm, bir son değil,
Yeni bir hayatın tohumlarıyla dolu.