Sonsuzluğa Tutukluluk Şiiri - Gökçe Sam

Penceremden bakıyorum, silinmiş biraz renkler.
Ve imkânsızlıklara dalıyorum.
Biraz yabancıl bu beklemeler
Meçhul bir sona sahipler...

Kendine inancını kaybetmeli midir insan,
Duvarlar üzerine geldikçe,
Değişimin farkına varmalı mı insan,
Takvim yaprağı arkadaşlarını terk ettikçe...
Haykırmaya değer bir mutluluk var mıdır,
Duvarları yıktıracak bir mahkumluk?
Düşünürken farkına varıyorum,
Benim umudum soluk ve buruk,
Kuruntum, sonsuzluğa tutukluluk.

Söylenen söz nasıl bir düşmandır,
Kapanmaz yaralara sebep olandır.
Bir gün bitmesi beklenen acının,
Tükenmek bilmeyen kaynağı vardır.
Sözün attığı okla meydana gelir acılar,
Uykusuz gecelerle gittikçe artar.
Gücünü insanın kalbinden alır acılar,
Onun içindir ki sözle yaralayan kalp,
Gün geçtikçe gerçeklerden kaçar.

Geride bırakılan geçmiş'ler',
Onlar anı olamayacak kadar beter,
Gülümsemeyle anılmaktan uzak bir çizgideler.
Ölüm denilen o çizgide akıyor hayat!
Tüm gerçeklere kavuşmak ümidi,
O çizginin kurbanı olmaya değer!