Sonsuzluğa susamak Şiiri - Rumeysa Ekinci

Kelimeler bataklığında boğuluyor kelimelerim
Bir gün konuşamayacağım biliyorum
Ebediyen susmaya gittiğimde yalnız pişmanlıklarınızı duyacağım
Sabahın ilk ışıklarını görmek güzeldir elbet
Ama gözünde yaşlarla değil
Gözünde yaşlarla günün hiçbir saati güzel değil
Ben ömrümü bu saatlerde tükettim
En çok bu saatlerde tükettim gözyaşlarımı
En çok bu saatlerde yitirdim kendimi
Ağzımdan çıkmıyor kelimelerim
Boğazımda bir balgam atsam atamam
Suya susamış bir çölüm 2 yıldır
İçimden akan Nil’e rağmen kanmıyorum suya
Kurak kelimelerim,
Ne kadar içsem ne fayda benim dermanım su değil
Dermanımı yalnız kendim biliyorum ve yalnız kendim bileceğim
İnsanlarla bir kelime dahi paylaşmak mı?
Bir daha asla.
Paylaşırsam öleceğim, paylaşmasam yine ölüyorum
İçimin kurak çölünde kuruyup gidiyorum
Yutkunsam yutkunamıyorum ki izin vermiyorlar
Yutkunacak halim dahi yokken yaşamın zorluklarına tutunmak zorundayım
Benden ne çok şey istiyorlar Allah’ım
Halbuki ne çok acizim
Yutkunmaktan acizim.
Uyumaktan acizim
Sahi kaç yıl oldu gözlerim dinlenmeyeli?
Ben yine şiş gözlerimle yaptım yapmam gerekenleri
Eksik ya da fazla ama yaptım
Bilemem kaç ay uyumadan gittim işlerime de azar işittim uyuduğum için bilemem
Allah’ım çok az kaldı biliyorum
Şu Boğazım yerinden sökülecek ve hem ben hem kelimelerim geleceğiz sana uça ese
Çok az kaldı ama ne zaman?
Bugün mü yarın mı? Allah’ım bir saat bekliyorum artık.
Ölüm saatim beni korkutmayacak aksine
Bir müjdeyi bekler gibi bekliyorum
İnandıramayışımın yükü omzumu çürüttü
İnandıramadan da gideceğim herkesi
Sabahın ilk ışıkları ve ben pes ediyorum
Bu son ümidim
Bu son uykusuz kalışım
Lütfen Allah’ım sonsuza kadar uyuyacağım o yere susuyorum
Beni susuz bırakma