Sonsuzluğa Doğru Şiiri - Ersin İlhan

Sonsuzluğa doğru
bir başıma yürüyorum.
Arkamda
yarım kalmış cümleler,
adını koyamadığım sevinçler
ve bir şehir
beni hâlâ bekliyormuş gibi
ışıklarını açık bırakmış.
Yürüyorum.
Ayakkabılarım yorgun
ama içimdeki yol
daha yeni başlıyor.
Bir elimde
çocukluğumdan kalma bir taş,
öbür elimde
henüz yazılmamış bir hayat.
Kimse sormuyor artık:
“nereye?”
Çünkü nereye gittiğimi
ben de bilmiyorum.
Bildiğim tek şey
gitmem gerektiği.
Gökyüzü büyük bugün,
insan küçük.
Ama insanın yüreği
gökyüzünden daha derin bazen.
Bir ağaç gibi düşünüyorum:
köklerim geçmişte,
dallarım gelecekte,
gövdem bu anın tam ortasında.
Yürüyorum.
Adımlarım sessiz
ama kararlı.
Çünkü biliyorum:
insan bazen
yalnız yürür
ama yalnız yürüyenler
yolu açar.
Erilhaniyim bir başıma yürüyorum.
Ve bu,
hayatta öğrendiğim
en kalabalık yürüyüş oluyor.