Sonsuza doğuş Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Kötülüğün içinden geçip; içinden geçirmeden
Anlamaya çalışmanın sonsuz anlamsızlığında
Çıkabildiğin en yüksek dağda, uzadığında;
Yürüyüp daha nereye kadar ulaşabilirsin ki!
Büyümek yetmiyorsa büyülenmek gerek
Vefa yoksa sefa sürmek ne mümkün
Yaşatmaktan fırsat bulamadığı yaşamında
Doğuştan melek olunamıyorsa
Geriye dönüp annenin sütüne iftira olsa olsa…
Aslolan yaşamaksa iyilik miras kalmıyor
Cefanın sonu da hiç bir yere varmıyor. Baksana!
Artan çoğunluğun yokluğa azaldığı
Yüksek beton yığınlarla insanlık kayboluyor
Yalanın gerçeğin içinde saklandığı bu ormanda
Nereye baktığından çok yolun nereye aktığı
Ya da nereye çıkıp çıkmadığı kiminin umurunda!
Soy sop ne varsa sövüp saydıklarına bir bak
Bir de cebinde ve yüreğinde sakladıklarına
Sonra da asıl arkasına saklandıklarına…
Gün ve gecelerde cümlelerden çok hecelerde
Tüm gerçek duygular duyulabiliyorsa
En büyük yalandır Güneş’in battığı! Neredesin?
Bir camın ardında büyük bir mavinin yukarısında
Uçsuz bucaksızlığın tam ortasından baktığında
Arkanda günün sona erdiği bir anda solundaki Güneş:
Bulutların ardındaki kızıllıktan önündeki günü ağartıyorsa
Sonsuz kafa karışıklığıdır yaşadığın sonlu zamanda…

Yılmaz BEKTAŞ