Kaderime karşı geldikçe, yine acıyan ben oluyorum…
Parça parça dökülen umutlarımın elini tutacak sandığım o kadar insan, yine şaşırttı beni… Her başlangıç beni bilmediğim uzak bir kent kıyısında yalnızlığıma sürüklerken, sesini özlediğim annemin sözleri geliyor aklıma… Neden ben bu kadar yalnızlığın içinde kıvrandıkça hüzün yazıyorum…
Her bekleyişin adını umut koydum, ama hiç gelen olmadı… Çalmadı kimse boyaları dökülmüş acılarımın kapısını… Kendime verdiğim sözlerin tarihi henüz dolmamışken, yaktığım resimlerin altında başka kadınların adını yazmışım onca zaman… Kendimi tanımaya çalışırken ne çok yaralar açmışım içimde… Hadi şimdi hepiniz gidin hiçliğiyle avunan yüreğimden…
Kimse siyaha çalan saçlarımın üzerine elini koyup, çocukluğuma bir şeker vermedi… Oysa ne çok isterdim babamın saçlarımı okşamasını… Sahi siz bunu bilir misiniz? Sahi, çocukluğumda ki hayallerimi hanginiz gerçekleştirebilir, elinizi uzatmaya bile acizken… Beni hiçliğimle bir başına bırakın… Alışığım nede olsa, gidenlerin ardından beyaz bir mendil sallamaya…
Kaç aynada daha gördüğüm suretimden uzaklaşacağım, kaç yabancı daha canımı acıtacak… Ölümle içli bir savaştayken kendime yazdığım senaryoların adını da bir kez olsun ben koysam… Doğru ya, siz nerden bileceksiniz iç yakan sıcaklığını acılarımın… Güneşinde ısınmaya çalıştığım şehirlerin kaldırımlarında bıraktığım adımlarımdan bir eser kalmamış… Günahsız değilim… Yaktığım canların acısınıda yaşıyorum içimde… Hadi anne, elimi tut ve götür beni bu karanlığın içinden…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta