Sonsuza Dek Şiiri - Tuba Gürdere

Bazen kendini duymazdan önce yaşamı duymak gerekir.
Duyumsayabilmek yüklendiğinde kalbine,
işitilmez olur kendinde duyabildiklerin.
Belki okyanusun derinliğine aittir,
ancak kendinden değildir o içinde varolanlar.

Bazen kurumuş ve sararmış bir ağaca yükleriz hüznü.
Ancak köklerinde ki nemidir sonsuzca varolan.
Nice görüntüler bütünler sözü içten duyuş olana dek.
Bazen sessiz bir duyuş aralar zamanı.
Sözler yaşanılır en derin vakit olur.
Bir parçasınızdır yaşama bütünlenen.
Duyuşunuz en yakın özgürlük olur.
Kendinizi ilk duyduğunuzda,
duyduğunuz bir harf arası tezatlık durur içinizde.
Kendinizde, içinizde ve bilinmeyen yaşamın içerisinde,
Bir ara öz duyuş ve duruşta,
öncesinden sonsuza dek bir varoluştasındır.