Sonsuz Yolculuk Şiiri - Mahmut Tonbul

Bir tüy gibi hafif göklerden süzülen aydınlık
Sonsuz bir yolculuğun derin sularında yüzerken ruhum
Ufalanmış düşleri kıyıya götürdüm gizlice
Yalın ayak yürüdüm nefesim kesilircesine
Nefsinin özgürlüğüne sarılarak

İçimdeki iştah azaldı
Asabiyetin zincirlerini kırmaya kararlı
Nehir yatağında çağlayan bir sır
Rüzgarın öperek can verdiği toprak
Dünyevi kaygılardan sıyrılarak saf saf
Binlerce kez inciltiltim
Binlerce kez güldüm ve öldüm
Suskunluğun sınırlarında yol alırken
Güneşim hep kayıp
Yaman bir bilgelik dilimde
Yazgıyı yaratan ellerden sıyrılmış bedenim
Dolambaçlı patikaları yurt edinip
Yıldızlarla dolu geceye sürüklenirim
Toprak kucaklar gökyüzünü
Karanlığa ve sükunete sığınırım